پیش از این در سال ۲۰۱۶ چین در تونس با همین روش مشابه از فناوری سنجش از دور در مطالعات باستان شناسی کمک گرفت. در آن برنامه چینی‌ها با تجزیه و تحلیل تصاویر سنجش از دور ماهواره‌های گائوفن (GaoFen) و سامانه‌های موقعیت‌یابی ماهواره‌ای مکان‌های دقیقی را برای کاوش‌های باستانی شناسایی کردند. پس از آن در سال ۲۰۱۸ باستان شناسان با مطالعات میدانی مکان‌های رصد شده، ۱۰ مکان باستانی از جمله قعله‌های رومی، سامانه‌های آبرسانی و گورستان را کشف کردند.
طی این برنامه اطلاعات ارزشمندی از طرح‌بندی خطوط دفاعی نظامی رومی‌ها و سامانه‌های آبیاری کشاورزی آن‌ها بدست آمد. این اولین بار بود که دانشمندان چینی سایت‌های باستانشناسی را در خارج از چین با استفاده از فناوری اطلاعات فضایی کشف کردند.
در برنامه‌ای دیگر دانشمندان چینی با استفاده از فناوری‌های فضایی خود به رصد یک سایت باستانی در کامبوج پرداختند. هدف اصلی آن‌ها یافتن عوامل مرتبط با فرسایش یک معبد باستانی در این سایت بود.
طی این برنامه آن‌ها تشخیص دادند که تغییرات فصلی در آب‌های زیرزمینی و انبساط و انقباض مصالح سنگی در اثر تغییرات دما در فصل‌های سال باعث تغییر شکل غیرعادی معبد در حدود ۱ تا ۲ میلی متر در سال می‌شود. این یافته‌ها مبنای علمی‌تری برای حفظ معبد باستانی فراهم کرد.
چین تنها کشوری نیست که از فناوری فضایی در مطالعات باستان شناسی کمک می‌گیرد. باستان‌شناسان ایتالیایی با بهره‌گیری از پرتو‌های کیهانی و لیزر موفق شدند
سکونتگاه‌های پنهان و ناشناخته زیرزمینی ۲۵۰۰ ساله را در شهر ناپل ایتالیا شناسایی کنند. پژوهشگران با فناوری فضایی توانسته‌اند بدون نیاز به حفاری در خیابان‌های این شهر، زیر پوست آن را ببینند.
سازمان باستان شناسی دولت هند (ASI) نیز از نقشه‌های ماهواره‌ای برای محافظت از آثار باستانی هند استفاده می‌کند. این سازمان که مسئولیت محافظت از ۳۶۸۶ بنای تاریخی در هند را به عهده دارد، مسئول کنترل ساخت و ساز‌های مدرن در اطراف بنا‌های تاریخی است.
طبق قوانین این سازمان، تا شعاع ۱۰۰ متری بنا‌های تاریخی، ساخت و ساز مجاز نمی‌باشد و در شعاع ۲۰۰ متری نیز ساخت و ساز تا ارتفاع خاصی مجاز می‌باشد.
سازمان هندی با استفاده از ماهواره‌ها می‌تواند این اطمینان را حاصل کند که زمین‌های اطراف آثار باستانی دست نخورده باقی می‌ماند.
